తోబీతు దృష్టిని కోల్పోవుట
2 1. ఆ రీతిగ ఏసర్హద్దోను పరిపాలనా కాలమున నేను మరల ఇల్లు చేరుకొింని. నా భార్య అన్నా, నా కుమారుడు తోబియాకూడ నాయొద్దకు తిరిగివచ్చిరి. ఏబదినాళ్ళకు వచ్చు పెంతెకొస్తు అనువారముల పండుగకు మేము మంచివిందు సిద్ధము చేసికొింమి. నేను భోజనము చేయనెంచితిని.
2. బల్లమీద చాల భోజనపదార్ధములు కనిపించినవి. నేను, నా కుమారుడు తోబియాతో ”నాయనా!నీవు బయికివెళ్ళి మనవలె ఈ పట్టణమున ప్రవాసమున జీవించుచున్న పేద యిస్రాయేలీయుని ఒకనిని తోడ్కొని రమ్ము. కాని అతడు దేవునిపట్ల భయభక్తులు చూపువాడై ఉండ వలెను. అతనిని మనతో కలుపుకొని భుజింతము. నీవు వచ్చువరకు నేను వేచియుందును” అని చెప్పితిని.
3. తోబియా పేదవానిని వెదకి తీసికొనిరాబోయెను కాని అతడు కొంచెము సేపిలోనే తిరిగివచ్చి ”నాయనా! నాయనా!” అని పిలిచెను. నేను ఏమి జరిగినదని అడిగితిని. అతడు ”మన జాతివానినొకనిని ఇప్పుడే గొంతుపిసికిచంపి సంతవీధిలో పడవేసిరి” అని చెప్పెను.
4. నేను భోజనము ముట్టుకొనకుండ వెంటనే లేచి వెళ్ళితిని. సంతనుండి శవమును తీసికొనివచ్చి ఒక పాకలో ఉంచితిని. సాయంకాలమైన పిదప దానిని పాతిపెట్టవచ్చును అనుకొింని.
5-6. తరువాత ఇంికివచ్చి స్నానముచేసి శుద్ధిని పొందితిని. పిమ్మట విచారముతో విందు ఆరగించితిని. అప్పుడు ఆమోసు ప్రవక్త బేతేలును గూర్చి,
”నీ పండుగలు శోకదినములగును.
నీ ఆనందగీతములు శోకగీతములగును”
అని పలికిన వాక్యము నాకు జ్ఞప్తికి వచ్చెను. నేను దిగులుతో ఏడ్చితిని.
7. ప్రొద్దుగ్రుంకిన తరువాత గోతిని త్రవ్వి శవమును పాతిప్టిెతిని.
8. ఇరుగు పొరుగువారు నన్ను పరిహాసము చేసి ”నీకే మాత్రము భయములేదా? పూర్వము నీవ్టి పనిని చేసినందుకు వారు నీ ప్రాణములు తీయగోరిరి కదా! నీవప్పుడు పారిపోయి ప్రాణములు రక్షించుకొింవి. అదరు బెదరు లేక ఇప్పుడు మరల శవములను పాతిపెట్టు చున్నావా?” అనిరి.
9. ఆ రాత్రి నేను స్నానము చేసి శుద్ధినిపొంది మా ఇంి ముంగిట గోడ ప్రక్కన పడుకొింని. వాతావరణము వేడిగానున్నందున మొగమును బట్టతో కప్పుకోనైతిని.
10. ఆ గోడమీద పిచ్చుకలు ఉన్నవి. కాని ఆ సంగతి నాకు తెలియదు.అవి తమ వేడి రెట్టను చివాలున నా కన్నులలో జారవిడిచెను. నా నేత్రములలో తెల్లని పొరలేర్పడెను. నేను వైద్యుని తరువాత వైద్యుని సందర్శించితిని. కాని వారి లేపన ముల వలన నా కింపొరలు ఇంక ముదిరినవి. చివరికి చూపుపూర్తిగా మందగించినది. నేను నాలు గేండ్లపాటు గ్రుడ్డివాడుగా ఉంిని. అహీకారు రెండేండ్ల వరకు నన్ను పోషించెను. తరువాత అతడు ఏలాము నకు వెళ్ళిపోయెను.
11. నా భార్య సామాన్య స్త్రీలవలె కూలిపని చేయవలసివచ్చెను. ఆమె మగ్గముమీద నేతనేసెడిది.
12. ఆ నేసిన బట్టను తీసికొనిపోయినపుడు యజ మానులు ఆమెకు కూలి ఇచ్చెడివారు. ఒక పర్యాయము ఐదవనెల ఏడవదినమున అన్నా ఒక బట్టను నేసి యజమానులవద్దకు కొనిపోయెను. వారు ఆమెకు పూర్తివేతనము చెల్లించుట మాత్రమేగాక ఒక మేక పిల్లనుగూడ కానుకగా ఇచ్చిరి.
13. అది మా ఇంికి రాగానే అరచుట మొదలుపెట్టెను. నేను నా భార్యను పిలిచి ”ఈ మేకపిల్ల ఎక్కడిది? నీవు దానిని ఎవరి యొద్దనుండియైన దొంగిలించుకొని వచ్చితివా ఏమి? పోయి, వెంటనే దానిని దాని ఇంివారికి అప్పగించి రమ్ము. దొంగసొమ్మును భుజించుట న్యాయముకాదు” అంిని.
14. అన్నా ”ఇది దొంగసొమ్ము కాదు. వేతన ముతో పాటు దీనిని గూడ నాకు బహుమతిగా ఇచ్చిరి” అని చెప్పెను. కాని నేను ఆమె పలుకులు నమ్మనైతిని. ఆమె చేసినపనికి నేను మొగమెత్తుకోజాలనైతిని. కనుక ఆ మేకకూనను దాని యజమానులకు ఇచ్చిరమ్మని పట్టుప్టితిని. కాని ఆమె కోపముతో ”నీ దానధర్మము లన్నియు ఏమైనవి? నీ సత్కార్యములన్నియు ఏ గాలికి పోయినవి? ఆ పుణ్యమంతయు ఏ వరదన పోయినది? ఇప్పుడు నీ హృదయము నాకు అర్ధమైనదిలే” అని విరుచుకొనిపడెను.